Ο Μάρκος Μαργαρίτης, πατέρας του Ελλάδιου, πεθαίνει παραμονές των Χριστουγέννων του 2004 στα ενενήντα του, μετακινούμενος ανάμεσα σε Παρίσι, Μαρακές και Αλεξάνδρεια, ενώ ο γιος του και ο "κολλητός" του γιου του, αφηγητής και συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Ζαχαρίας-Άρης, προχωρούν εμπειρικά στη μεταφυσική και στο νόημα των πολλών "συμπτώσεων" - που, καταρχάς, δεν υπάρχουνε. Μέσα σε μία εβδομάδα, από την παραμονή των Χριστουγέννων έως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η εικόνα της πραγματικότητας μεταβάλλεται ριζικά, καθώς ο Μάρκος επιστρέφει κομίζοντας νεότερα από το μέτωπο της αόρατης ζωής. Τα νέα μοιάζουνε πολύ καλά, οι αχτίδες της διαχρονικής αγάπης και του έρωτα γίνονται πανίσχυρα όπλα που διαπερνούν την τρισδιάστατη καθημερινότητα και ανοίγουν τη μεγάλη πόρτα - η, σωστότερα, τη Στενή Πύλη. Ο συγγραφέας πείθεται ολοένα και περισσότερο πως δεν υπάρχουνε ζωντανοί και πεθαμένοι, μόνο παράλληλες πραγματικότητες με έναν κοινό στόχο που δε γνωρίζουμε. Οι ήρωές του ξέρουν πολύ περισσότερα από τον ίδιο και σιγά σιγά αναδιπλώνονται, τα αποκαλύπτουν, τα εκμυστηρεύονται. Ο Δαβαράκης με το δεύτερο βιβλίο του προχωράει ένα βήμα μπροστά, προς την κατεύθυνση της ψυχικής αυτοΐασης μέσω της αλήθειας, όπως αυτή επικρατεί όχι στην τρισδιάστατη πραγματικότητα, αλλά εκεί όπου όλα, παρελθόν, παρόν και μέλλον, είναι ένα.